Radość krótkich włosów!

Półtora tygodnia temu zdecydowałam się ściąć włosy. Muszę przyznać, że jak tylko usiadłam na fotelu fryzjera, zaczęłam się zastanawiać, czy aby na pewno tego chcę. No, ale decyzja została podjęta.

Podczas "zabiegu" powtarzałam sobie w myślach: "Dlaczego ona (fryzjerka) wciąż obcina moją grzywkę? Halo, miała być długa, niech ktoś coś z tym zrobi!" Sama nie miałam odwagi wydukać nawet słowa. Po prostu siedziałam. No i zostałam praktycznie bez grzywki.

W pierwszych chwilach czułam się nieco łysa, ale kiedy zaczęłam miziać się po włosach... To było takie super uczucie! Teraz włosy mi już trochę odrosły, więc to, co było wygalane maszynką, nie jest już tak super w dotyku, ale wciąż czuję się znakomicie.

Może powiecie: wyglądasz jak chłopiec! Wiem, ale to minie. W czerwcu będę mogła już zaczesać włosy za ucho, bo bardzo szybko odrastają. Pod koniec roku pewnie będą sięgać do końca twarzy. A grzywka? do końca maja powinna być już idealna. 

Moja opinia o krótkich włosach? Są fantastyczne! Cieszę się, że odważyłam się ściąć aż tak krótko. 

Po pierwsze: nie muszę się martwić ich układaniem. Wystarczy rano przeczesać je szczotką/grzebieniem oraz przejechać palcami pokrytymi żelem do włosów. Nie plączą się, a ich mycie zajmuje mi mniej niż pięć minut.

Po drugie: czuje się bardziej dziewczęca niż wcześniej. Może nie wyglądam, ale naprawdę czuję kobieco. I bezbronnie. I lekko. xd Może i nie mogę zarzucić włosami, ale zawsze pozostaje mi trzepotanie rzęsami.

Po trzecie: mogę swobodnie podskakiwać chłopcom. Bo oni są dziwni i widząc krótko ściętą dziewczynkę, uznają ją za chłopczycę, czyli jedną z nich. Trzeba mieć asa w rękawie. B)

Dobra, to tyle odnośnie włosów! Mam nadzieję, że ktoś, kto od dawna zastanawia się nad ścięciem, wreszcie podejmie decyzje.

Pamiętajcie, włosy nie zęby, odrosną.